Μετά την πρόσφατη δημοσιοποίηση της έκθεσης Πισσαρίδη ακόμα και οι πιο αδαείς έμαθαν αυτό που
είναι ήδη γνωστό στον κόσμο της παραγωγής και της εργασίας.
Πρόκειται για τις στρεβλές και υπερβολικές χρεώσεις που υφίστανται οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι, μέσω ενός άδικου ασφαλιστικού συστήματος που απομυζά τους κόπους τους και στήνει αναχώματα
στη δημιουργικότητα.
Στην έκθεση του, ο νομπελίστας οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδη αναφέρει ότι ένας εργαζόμενος με καθαρό μισθό 1000 ευρώ κοστίζει άλλα τόσα χρήματα στην επιχείρηση που τον απασχολεί και καταβάλει τις απαραίτητες εισφορές στο κράτος.
Δηλαδή κατά 50% εισφορές στο κράτος και κατά 50% στον εργαζόμενο. Και βέβαια όσο αυξάνονται
οι αποδοχές τόσο μεγαλύτερο είναι το μη μισθολογικό κόστος. Η αναλογία των εισφορών μπορεί να
φτάσει σε ποσοστό 65% για το κράτος και 35% για τον εργαζόμενο.
Αυτό το σύστημα είναι άδικο και για τους δύο. Αλλά το κυριότερο είναι γίνεται μεγάλη ζημιά στην εθνική οικονομία και κατά συνέπεια στην κοινωνία και στην πατρίδα μας.
Γιατί, με τόσο υψηλό κόστος, οι επιχειρήσεις της χώρας μας χάνουν την ανταγωνιστικότητα τους. Η απόφαση της κυβέρνησης να μειώσει τις εισφορές από το 2021 κατά 3% οριζόντια βρίσκεται στο
σωστό δρόμο.
Σίγουρα όμως δεν λύνει το πρόβλημα της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής παραγωγής.
Ας δεχτούμε ότι το ασφαλιστικό σύστημα δεν αντέχει μεγαλύτερες μειώσεις και έτσι πρέπει να
πορευθούμε όλοι. Ότι οι εταιρείες που απευθύνονται στην εσωτερική αγορά δεν έχουν μειονέκτημα.
Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για όλα τα παραγόμενα προϊόντα. Διότι για την εστίαση, τις τράπεζες, το εμπόριο, τον τουρισμό και όλο τον κατασκευαστικό τομέα ο ανταγωνισμός είναι κατά βάση εγχώριος.
Όχι όμως και για τα καταναλωτικά προϊόντα (;).
Εκεί ο ανταγωνισμός βρίσκεται εκτός συνόρων, στην Κίνα, την Τουρκία, την Βουλγαρία, την Γερμανία
και γενικά σε όλο τον κόσμο.
Γι΄ αυτό τα τελευταία 30 χρόνια εξαφανίστηκε η ελληνική παραγωγή και πλημύρισαν την αγορά μας εισαγόμενα προϊόντα από όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Βέβαια, η ελληνική παραγωγή δεν χάθηκε μόνο από τις ακριβές εργοδοτικές εισφορές. Υπήρξαν
και πολλά άλλα λάθη και πολιτικές που δεν είναι του παρόντος να τα αναλύσουμε. Να αναλογιστούμε
όμως το εξής:
Ένας εργαζόμενος σε μια εμπορική επιχείρηση π.χ. καταβάλει μικτές εισφορές 42% ενώ το ποσοστό
αυτό για έναν εργαζόμενο στην βιομηχανία, με τα βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα, ανέρχεται σε 49,5%.
Όπως βλέπουμε οι εισφορές της βιομηχανίας, σε σχέση με το εμπόριο ή τις υπηρεσίες, είναι κατά 20% αυξημένες.
Για αυτό το λόγο, καθώς υπάρχει υπέρογκη επιβάρυνση στις μη ασφαλιστικές εισφορές και η παραγωγική εργασία είναι σαφώς πιο δύσκολη, το προσωπικό με την πρώτη ευκαιρία εγκαταλείπει την παραγωγή για πιο «εύκολους» κλάδους.
Όπως καταλαβαίνουμε όλοι,
η παραγωγή αντί να ενισχυθεί για να αντιμετωπίσει το διεθνή ανταγωνισμό, τόσο στην χώρα μας όσο και στο εξωτερικό, αντιθέτως επιβαρύνεται περισσότερο από τους άλλους
τομείς δραστηριότητας.
Το αποτέλεσμα βέβαια είναι αυτό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας. Η εγχώρια αγορά πλημμύρισε από εισαγόμενα προϊόντα λόγω της έλλειψης ανταγωνιστικότητας σε σχέση με τις διεθνείς αγορές.
Όπως έχουμε δει, ουκ ολίγες φορές, πολλές βιομηχανικές μονάδες σταματούν μεγάλο μέρος της παραγωγικής τους δραστηριότητας την οποία μετατρέπουν σε εμπορική. Έτσι χάνεται τεχνογνωσία
και εξειδίκευση, χάνονται πολλές θέσεις εργασίας και υπάρχει παράλληλη «αιμορραγία» όσον αφορά το συνάλλαγμα.
Προτείνουμε: Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 50% μόνο για τους εργαζόμενους στην παραγωγή και στα τμήματα ποιοτικού ελέγχου, έρευνας και εξέλιξης (R&D) της κάθε επιχείρησης.
Δεν μιλάμε βέβαια για όλους τους εργαζόμενους μίας εταιρείας αλλά μόνο για αυτούς της παραγωγής. Υπάλληλοι γραφείου, πωλητές ,οδηγοί κ.α. θα εξακολουθούν να παραμένουν στο υφιστάμενο καθεστώς.
‘Έτσι και θα μειωθεί το κόστος παραγωγής μίας επιχείρησης και θα εξοικονομηθούν χρήματα που θα χρησιμοποιηθούν για επενδύσεις καθώς επίσης και οι μισθοί των εργαζομένων θα αυξηθούν μιας και
το 1|3 της μείωσης που θα γίνει αφορά δικά τους λεφτά.
Βέβαια, για να υπαχθεί σε αυτό το σύστημα, μία επιχείρηση θα πρέπει να είναι παραγωγική κατά τουλάχιστον 80% όπως θα φαίνεται από τον ετήσιο τζίρο της και σαφώς θα πρέπει να διαθέτει όλες
τις απαιτούμενες άδειες που ορίζει ο νόμος.
Έτσι μόνο μπορεί να ενισχυθεί η ελληνική παραγωγή και να βλέπουμε όλο και περισσότερα ελληνικά προϊόντα στην αγορά και στα ράφια των σούπερ μάρκετς, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Άρθρο του Σάββα Χαλιαμπάλια, επιχειρηματία- ιδρυτή του Φορέα Σκέψης Ενεργών Πολιτών.