Μου ζήτησαν να μιλήσω με ειλικρίνεια. Μα πριν καν καταφέρω να αρθρώσω λέξη,
τα βιώματά μου με προσπέρασαν. Με κυρίευσαν δεκάδες διχασμοί και σκέψεις.
Με άλλα μάτια βλέπεις τον κόσμο όταν δεν τον γνωρίζεις.
Είναι που περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που η συμπεριφορά τους μου δίδαξε πως
ο τρόπος που θα εκφέρεις μια γνώμη, είθισται να ‘ναι πρωτίστως εύπεπτος κι αρεστός
και μετά να βγαίνει από μέσα σου αυθόρμητα κι αυθεντικά.
Είναι βεβαίως αναγκαίο να γίνεσαι κοινωνικά αποδεκτός, αν θες να συνυπάρχεις μαζί τους
αρμονικά. «Παράξενα πλάσματα» σκέφτηκα, κουνώντας το κεφάλι μου κι απορώντας:
«Στο τέλος της ημέρας τους, χαμογελούν προτιμώντας να πλαγιάζουν κάθε νύχτα αγκαλιά
με ψέματα;».
Αν θες να είσαι ειλικρινής, απολαμβάνεις να λες την αλήθεια, χωρίς να την παζαρεύεις και
να την στρογγυλεύεις. Τότε, όμως, γιατί πολλές φορές αισθάνεσαι πως κάτι θα πάει στραβά,
αν πεις τα πράγματα ως έχουν; Γιατί τα βλέμματα είναι στραμμένα επάνω σου σαν πολυβόλα οπλισμένα με σφαίρες, έτοιμα να διαπεράσουν κάθε λέξη που θα ξεστομίσεις;
Από πότε το να λες αυτό που πραγματικά πιστεύεις, θεωρείται κατακριτέο, σε βαθμό που ακόμα
κι εσύ στο τέλος αμφιβάλλεις για τον ίδιο σου τον εαυτό; Μπουχτίζεις. Αγανακτείς με την ανταπόκριση των άλλων, θυμώνεις, μα ο θυμός σου δεν οδηγεί πουθενά.
Δε θες και δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό που είσαι.
Το να παραμείνεις πιστός σε όσα υποστηρίζεις δηλώνει ωριμότητα.
Πόσο μάλλον όταν έχεις την πυγμή να τα φωνάξεις χωρίς να φοβηθείς ποιον θα ενοχλήσουν.
Ακολουθήστε μας στο facebook Μου ζήτησαν να μιλήσω με ειλικρίνεια
