Αναδρομή…γέννα με την Ειρήνη Βασιλειάδου

Αναδρομή…γέννα με την Ειρήνη Βασιλειάδου. Το τούνελ με την ομίχλη ήταν μπροστά μου, τόση λαχτάρα, κόπος και υπομονή μέχρι να το βρω και τώρα που είναι εδώ μόνο για μένα στέκομαι με τα γόνατα τρεμάμενα και την καρδιά έτοιμη να βγει από το στόμα.

Δεν ξέρω αν πράγματι θέλω να το κάνω, νιώθω πως αν περάσω την ομίχλη δεν θα είμαι το ίδιο άτομο με πριν. Θα έχουν αλλάξει όλα τα δεδομένα της ζωής μου. Κάτι με έσπρωξε από πίσω και βρέθηκα μέσα στη δύνη μιας παγωμένης ομίχλης, η πίεση που υπήρχε μέσα ρουφούσε το δέρμα και τα κύτταρα προς τα έξω, πόνος οξύς σαν να σε κόβουν με χιλιάδες σκουριασμένα μαχαίρια, η ομίχλη τελείωσε και αιωρούμαι στο κενό ,απόλυτο σκοτάδι γύρω μου, υπάρχει υγρό μέσα στο οποίο αισθάνομαι να κολυμπώ, φοβάμαι και αγωνιώ.

Τι έγινε έφτασα στον προορισμό μου? συνέβη κάτι και κόλλησα κάπου αλλού? και πώς θα φύγω τώρα, πώς επιστρέφω, τελικά είχα παθιαστεί τόσο πολύ για τον προορισμό που δεν σκέφτηκα καν τον τρόπο που θα γυρίσω, η πίεση στα αυτιά μου είναι αφόρητη, νιώθω ότι σταμάτησε ο χρόνος, αρχίζω να ασφυκτιώ κάτι με σπρώχνει πάλι αλλά προς τα πού? γιατί δεν βλέπω τίποτα? που είμαι? Θα πεθάνω από τον φόβο είναι το μόνο περνάει από το μυαλό μου, κάτι κρύο, μεταλλικό ακουμπάει τα αυτιά μου με τραβάει, το κεφάλι απομακρύνεται από το υπόλοιπο σώμα, ο λαιμός τεντώνει, με αποκεφαλίζουν σκέφτηκα, πονάω, πονάω πολύ, ανοίγω το στόμα φωνάζω δυνατά, ανακουφίζομαι, νιώθω γαλήνη και ηρεμία, τώρα μου τραβάνε τον ώμο και γλιστράω,

γυρνάω και νιώθω και τον άλλο ώμο ελεύθερο.

Όλο αυτό το βιώνω για να φτάσω κάπου? σκέφτηκα…γλίστρησα και έπεσα μαζί με την φούσκα και το
νερό. Τώρα κρυώνω μα δεν πονάω πια, ο φόβος και η ταραχή παραμένουν, τα αυτιά μου αρχίζουν να ξεβουλώνουν και στα μάτια διακρίνω φως μουντό, φοβάμαι μήπως είναι η ομίχλη και σφίγγομαι
πάλι, φωνές αντρικές και γυναικείες, μιλάνε πολύ δυνατά, δεν καταλαβαίνω σε ποια γλώσσα, με
μετακινούν και ξαφνικά θυμάμαι τον προορισμό μου, χαρά με πλημμυρίζει και νιώθω να χαμογελάω,
με πάνε να την δω…

Υ.Γ Μία βιωματική εμπειρία, μπαίνεις βαθιά στην μνήμη, στην στιγμή της γέννησής σου.